Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

W Music Radio - SOUNDS OF 2012 / Year Review


Κάπως έτσι λοιπόν, κλείνει μια χρονιά που στο ξεκίνημα της φάνταζε "βουνό". Κάθε αρχή φαντάζει σαν μια οδύσσεια που κρύβει ανεξερεύνητα μέρη, προκλήσεις και εκπλήξεις. Και πράγματι, το 2012 περιείχε αυτά ακριβώς τα συστατικά που το έκαναν μια εκπληκτική χρονιά απο κάθε άποψη. Αμέτρητα είδη μουσικής, κυκλοφορίες απο ήδη αναγνωρισμένα  και καταξιωμένα ονόματα, νέοι καλλιτέχνες, τραγούδια που θα τα θυμόμαστε για καιρό και ίσως αποτελέσουν το έναυσμα για την ανάδειξη νέων μεγάλων συγκροτημάτων και δημιουργών. Ας μη το καθυστερούμε άλλο όμως, τα 20 καλύτερα τραγούδια κατά την άποψη, την αίσθηση και τη διαίσθηση αυτού του Blog, είναι εδώ και περιμένουν να τα ακούσεις. Να θυμηθείς,  να νιώσεις όπως ένιωσες όταν για πρώτη φορά τα άκουγες, και ίσως να αναθεωρήσεις αν μέχρι σήμερα κάτι δεν είχες προσέξει όσο θα έπρεπε. Καθένα απο αυτά έχει να πεί και μία ιστορία κάνοντας την ανασκόπηση πιο μεστή και ενδιεφέρουσα. 

20) AP.ART - Home



Νίκος Ναούμης, Monetrik, Αντώνης Βουζουνάρας, Σπύρος Χατζηαντωνίου και Γιώργος Καναβάς. Μπορεί να μη σου λένε πολλά τα ονόματα όμως και οι 5 συνέβαλαν στην ανάπτυξη ενός project που δεν θα το χαρακτήριζα καθαρά indie. Λυρικά στοιχεία, καθαρές κιθάρες και φωνητικά που δείχνουν καλλιτέχνες με σκοπό και όχι εφήμερη ενασχόληση. Ακυκλοφόρητοι αλλά σύντομα και πανάξια μια δουλειά τους θα πρέπει να βρίσκεται σε "ψαγμένα" δισκοπωλεία (όσα τουλάχιστον ακόμα απέμειναν).

19) Apollo Gets The Girl - New Dawn





Αυτό το τρίο απο τη Γλασκόβη φέρνει κινηματογραφική μουσική του 80΄. Θυελλώδη ηλεκτρονικά βαθιά synths και παράξενα φωνητικά που αφήνουν το κομμάτι να τελειώσει με ηλεκτρική κιθάρα σε σόλο. Σκέψου μια ταινία όπου ο ρομαντισμός συναντά τα διαστημικά ταξίδια επιστημονικής φαντασίας. Μ'αρέσουν πολύ και θα συνεχίσω να τους παρακολουθώ και το 2013, περιμένοντας παρόμοιες εικόνες βγαλμένες απο τη μεγάλη οθόνη, τη δική τους Σκωτσέζικη μεγάλη οθόνη.

18) White Denim - Gas on F



Πέντε δισκάκια στο ενεργητικό των Τεξανών με κορυφαίο πάντα κατά τη γνώμη μας αυτό που κυκλοφόρησε το 2011, το "D". Μέσα στο 2012 ήρθε ένα σιγκλάκι με δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια τους, εκ των οποίων το Gas on F βρίσεις στο δικό μας Νο 18. Dub, ψυχεδελικό rock, blues, punk rock, progressive rock, soul, jazz και πειραματική rock τριγυρνά στις πένες και τα τύμπανα τους. Σίγουρη δύναμη στην εναλλακτική ροκ που έχουμε ανάγκη να ακούμε. Τους αγαπώ.

17) Cayetano feat. Georges Perin - Night Without Stars




Τι να πρωτογράψει κανείς για αυτόν τον καλλιτέχνη. Γνήσιος λάτρης του ολοκληρωμένου και του απόλυτα μετρημένου. Πριν κυκλοφορήσει δίσκο ή ανοίξει το στόμα του, σκέφτεται πολλές φορές και γι'αυτό και μέχρι σήμερα είναι ένας  άριστος επαγγελματίας και οχι ο άνθρωπος της αρπαχτής. Απόδειξη η συνέπεια του στον πέμπτο του κατά σειρά δίσκο όπου αλλάζει τρόπο, αλλάζει μέθοδο και δίνει 12 υπέροχες μελωδίες απο τις οποίες ξεχωρίσαμε το Night Without Stars.

16) Kindness - Cyan




Το κομμάτι Ντισκοφέρνει αλλά η μπάντα απο τη Βρετανία έχει electro-pop επιρροές. Απο το πρώτο τους ουσιαστικά δισκάκι, το Cyan. Ένα ζεστό disco-funk κομμάτι που ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα, που εκτός απο τα Gee Up και That's Allright, κινούνται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Δες καλά το βιντεοκλίπ όπου έχει γίνει πολύ καλή δουλειά και σε προειδοποιώ: κολλάς μετά απο 3 με 4 ακούσματα και ειδικά αν είναι από βυνίλιο.

15) Nicolas Jaar & Theatre Roosevelt - The Ego



Χιλιανός, ιδρυτής του δικού του Label (Clown & Sunset) και ο άνθρωπος που ξεκίνησε (επιτέλους!) μια νέα ας αλπίσουμε εποχή για την ηλεκτρονική μουσική. Κινείται πάντα με οδηγό τον πειραματισμό και μέχρι σήμερα του βγαίνει. Απίστευτα μπάσα σε ακαθόριστους ρυθμούς και μπότες που δεν ενοχλούν αλλά σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πως η αλλαγή και ο νεοτερισμός είναι τελικά θέμα timing. Ο Jaar έχει και timing και άστρο. Άκουσε τον στην τελευταία του κυκλοφορία με dubby και minimal ήχο που αποκαλύπτει ακόμα μια πλευρά του μυστηριώδους καλλιτέχνη με  φωνητικά αυτή τη φορά, απο Τζαμάικα. Έμαθα οτι επίκειται συνεργασία με την κόρη του Steven Spielberg, Sasha για μια διασκεύη στο Avalanche του Leonard Cohen. Το περιμένουμε..

14) Richard Hawley - Don't Stare at the Sun



Μερικές φορές καλύτερα να μην πείς τίποτα, παρά να γράψεις κάτι ελλειπές ή ημιτελές. Ο Βρετανός Richard Hawley ανήκει στους καλλιτέχνες που αποτελούν την μουσική ιστορία αυτού του πλανήτη. Κάθε νέος επίδοξος δημιουργός θα πρέπει να διαβάζει πριν απο όλα τη βιογραφία τους στο ξεκίνημα τους και ποτέ να μη σταματά να ανατρέχει στις σελίδες της για όσο θα γράφει ή θα συνθέτει μουσική. Ως απλός ακροατής του, θα σου πω πως οι μουσικές του με συγκλονίζουν, με κάνουν να ανατριχιάσω και να σκεφτώ πραγματικά πως του τις στέλνει κάποια ανώτερη δύναμη. Γιατί αυτά τα τραγούδια δεν γράφονται απο άνθρωπο, γράφονται απο συγγραφέα που ζεί μια εκτεταμένη περίοδο έκστασης. Μια φωνή που στο συγκεκριμένο κομμάτι ξεπροβάλει μέσα απο ηλεκτρικές κιθάρες και συνδέει με τον καλύτερο τρόπο τον τραγουδιστή με το κοινό του. Ταπεινά υποκλίνομαι.

13) Beacon - Pulse





Ο πολυαναμενόμενος νεοτερισμός στην ηλεκτρονική μουσική μπορεί να κρύβεται σε παραγωγές σαν αυτή. Ένα EP του οποίου πήραμε δείγμα αρχικά με ένα single ονόματι Feelings Gone που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά κάπου εκεί στο τέλος του καλοκαιριού. Απο την πεντάδα των κομματιών διαλέξαμε το Pulse στο οποίο το ζευγάρι απο το Μπρούκλυν έδωσε ντελικάτες ατμοσφαιρικές γραμμές απο synth για να υφάνει μια ατμόσφαιρα που ασκεί μια φοβερή έλξη για νοσταλγία με τη φωνή του Thomas Mullarney. Οι μουσικές που είναι εμποτισμένες με ατμόσφαιρα με τραβούσαν πάντα, αδύνατον να μην δώσουμε μια καλή θέση στο top 20 σε αυτή την υπέροχη κυκλοφορία.

12) Society - All That We've Become




Ξανά στην μεγάλη μου αγάπη, τα επικά τραγούδια απο τον χώρο της indie. Δεν ξέρω να σου πώ πολλά για αυτούς. Μπορώ να πώ όμως τι να περιμένεις να ακούσεις. Serge Gainsbourg και Portishead σε παραγωγή του Danger Mouse θα μπορούσε με πολύ καλό τρόπο να δώσει το περίγραμμα τις παραγωγής. Οι πένθιμοι στίχοι σε συνδυασμό με τη μεγάλη ομοιότητα με το στυλ μπάντας των 60's, καταφέρνουν να περνούν νοσταλγικές μελωδίες μιας άλλης εποχής. Όταν η μουσική είναι τόσο αριστουργηματική και ογκώδης, ποιός χριεάζεται να ξέρει ποιά είναι η ιδιοφυΐα πίσω απο αυτή τη παραγωγή ; 

11) Porcelain Raft - Shapeless & Gone




Ένα άλμπουμ απο το οποίο δυσκολεύτηκα να διαλέξω ποιό κομμάτι του μου αρέσει περισσότερο, ήταν παραπάνω απο τα μισά πανέμορφα και αξιολογότατα. Μέθυσες ποτέ με κιθάρες ; Αναζήτησες φίλους εκείνη τη στιγμή για να μοιραστείς το συναίσθημα σου ακριβώς εκείνη τη στιγμή ; Μου συναίβει και θέλω να συμβεί και σε εσένα γιατί είναι παράξενα μαγικό. Οι μεθυστικές κιθάρες των Porcelain Raft είναι ο Mauro RemiddiΟ Ιταλός Mauro περιπλανιέται μεταξύ Ιταλίας, Λονδίνου και Μπρούκλυν για να φτάσει και στα δικά μας αυτιά. Δικαίως, το κομμάτι στα 20 καλύτερα της χρονιάς.

10) Grizzly Bear – Yet Again




Κατά πολλούς, ίσως το Shields αναδειχθεί το καλύτερο άλμπουμ για το 2012. Πλήρες, γεμάτο και με παραγωγές όπως το Yet Again που δείχνουν οτι το συγκρότημα δεν είναι τυχαία στα πρώτα ονόματα του είδους. Η προηγούμενη τους δουλειά του 2009, με εξαίρεση το απίστευτα όμορφο "Ready, Able" θα μπορούσε να σε κουράσει πολύ. Μέσα στο χάος των ήχων που συνήθισες να ακούς απο την τετραμελή παρέα, θα δείς τελικά μια αρκετά επιτυχημένη προσπάθεια για εμβάθυνση στη μελωδία και τελικά χρησιμοποίηση της ενέργειας των φωνητικών του Ed Droste στην κατάλληλη ένταση. Άλμπουμ που δεν πρέπει να λείπει απο το αρχείο σου για τη χρονιά που φεύγει.

9) Gabriel Bruce - Only One






Sivert Høyem. Η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις ξεκίνησε ο τραγουδιστής τον πρώτο του στίχο. Η απίστευτη ομοιότητα της φωνής του με τον τραγουδιστή των Madrugada, είναι συγχρόνως και μια αιτία για να τον θαυμάζεις για τη δική του λάμψη που δεν έχει ανάγκη καμία αβάντα για διάκριση. Βρές και άκου ολόκληρο το EP, ο καλλιτέχνης είναι πραγματικά ένα φαινόμενο. Ο Gabriel Bruce έσπασε την καρδιά μου σε τέσσερα λεπτά και δεκαεννέα δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή διαρκεί το κομμάτι που βρίσκεις στο Νο 9 της 20αδας. θα μπορούσε και καλύτερα αλλά ευτυχώς η χρονιά ήταν αποδοτική σε καλές μουσικές.

8) The Heavy - Be Mine





Ακούστηκαν διάφορα σχόλια περί μη ικανοποιητικού άλμπουμ και οπισθοπορείας για τους Βρετανούς που αισίως κυκλοφόρησαν την τρίτη τους δουλειά. Προσωπική μου άποψη είναι πως το άλμπουμ είναι ανώτερο ίσως και απο τη πρώτη τους δουλειά. Απο τη στιγμή που 4 έως 5 κομμάτια σου μένουν να τα σιγοτραγουδάς, το άλμπουμ έχει επιτύχει. Πιο ραδιοφωνικοί πλέον και με τη καθαρή Soul φωνή απο τον συνήθη ύποπτο Kelvin Swaby είναι μια ομάδα πλήρως συνειδητοποιημένη για το τι κάνει. Για την Hip Hop, την Funk, τη Rock και τα Blues που μιξάρει καταθέτοντας την ψυχή της. Λίγες Βρετανικές μπάντες κατόρθωσαν να μιμηθούν τόσο καλά μουσικές του Νοτιοαμερικάνικου Rock. Πανάξια στο Νο 8, το λατρεύω.

7) King Creosote - Ankle Shackles





Ένα θορυβώδες folk-rock κομμάτι που το χαρακτηρίζει μια ρομαντική κυριαρχία των χορδών, το βαρύγδουπο των τυμπάνων και οι εγκάρδιες αρμονίες του King Creosote. Ένα απο τα κορυφαία μουσικά συμβάντα του έτους που πέρασε και έμεινε δυστυχώς στα αζήτητα. Δεν το πήρε σε κανένα, ψαγμένο με την καλή έννοια, ραδιόφωνο το αυτί μου. Δεν πειράζει όμως, ο Σκωτσέζος Kenny Anderson όπως είναι και το κατά κόσμον όνομα του, δημιούργησε ένα επικό τραγούδι 11 λεπτών για να θυμήσει σε όλους πως είναι ακόμα εδώ με όλες του τις δυνάμεις και μπορεί να κάνει την επανασύνδεση με τις αξίες της μουσικής. Συγκινητικό και αξέχαστο.

6) World Tour - Forever Tonight





Πριν γράψω οτιδήποτε, σου προτείνω να δυναμώσεις αν έχεις πατήσει ήδη το "Play". Αυτό το κομμάτι δεν ακούγεται σε μέτρια ένταση, αν θέλεις φυσικά να μπείς μέσα του. Επίσης απο τα κομμάτια που δεν έπαιξαν πουθενά και καθόλου, εκτός φυσικά απο το W music radio. Θα το θυμάμαι ως μια απο τις καλύτερες indie pop κυκλοφορίες της χρονιάς. Ηχογραφημένο στους απομακρυσμένους λόφους του Funäsdalen, το Forever Tonight ξεκινά με μια διαπεραστική κραυγή στους ανοικτούς ουρανούς και σύντομα ο ορίζοντας καλύπτεται με έναν μελαγχολικό ήχο που μοιάζει να έρχεται απο τον παράδεισο. Νιώθω τυχερός που το ανακάλυψα.


5) Efterklang - Black Summer






Καλλιτέχνης θα πεί να βρίσκεις έμπνευση ακόμα και στον ήχο που κάνει ενα χαρτί όταν σκίζεται. Στην περίπτωση των Efterklang, τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα, σαν την πλοκή μιας ταινίας τρόμου παρά μια τυπική ηχογράφηση. Η μπάντα ταξίδεψε σε ένα εγκαταλελειμμένο ρωσικό οικισμό στο Spitsenbergen, ένα μικρό νησί κοντά στο Βόρειο Πόλο, και κατέγραψε πάνω από 1.000 ήχους γύρω από την περιοχή. Οι καλύτεροι απο αυτούς χρησιμοποιήθηκαν στα κομμάτια του τέταρτου άλμπουμ τους Piramida αν και δύσκολα θα τους ξεχωρίσει το αυτί σου. Το τραγούδι στο Νο 5, μοιάζει με ασπρόμαυρη ταινία εποχής που ξεκινά με κτύπους σε μέταλλο, συνεχίζει με χορωδιακά φωνητικά και ξεσπά με δύναμη σε μπάσο πιάνο και βιολί που καθηλώνουν. Μια απο τις ομορφότερες και πιο καλοδουλεμένες κυκλοφορίες του 2012.

4) Wild Nothing - Paradise




Μια μπάντα με Indie προσανατολισμό και Dream Pop ύφος. Ο καιρός πέρασε και όπως συνήθως γίνεται με τις μπάντες που δεν θέλουν να μένουν στο περιθώριο, οι Wild Nothing επανήλθαν. Περισσότερα synths, όμορφα τύμπανα, φυσικά όργανα και λιγότερο απροσδιόριστες γραμμές στη σύνθεση που είναι πλέον μετρημένη και έχει σκοπό. Σκοπό να σε παρασύρει στην Dream Pop που τώρα πια γράφουν με αξιώσεις. Κορυφαίο για εμάς κομμάτι του δίσκου που σφράγισε το πλέον πολύ γνωστό όνομα τους, το  Paradise. Μπορεί  τραγούδια σαν αυτό να είναι ο λόγος ή αν θέλεις ο ήχος που οδηγεί τους ανθρώπους έξω στο γρασίδι να κοιτάζουν τον ήλιο για ώρες. Τους έχω ήδη στις πρώτες θέσεις της δισκοθήκης μου και είμαι σίγουρος πως θα το κάνεις και εσύ μόλις ακούσεις ολόκληρο το δίσκο τους.

3) Chromatics - These Streets Will Never Look The Same 





Ξεκάθαρο μπάσο και ρυθμός ανυπέρβλητος δείχνει ότι η μπάντα ξέρει που πατάει και έχει βρεί το δρόμο της στα σίγουρα. Το "Kill For Love" θυμιζεί πολύ τους Glass Candy. Άλλωστε θα μου πείτε, ανήκουν στο ίδιο σπίτι, την Italians Do It Better. Το κομμάτι που πήρε τη τρίτη θέση στην 20αδα δεν βρίσκεται τυχαία εκεί. Synthpop, Post-Punk και Italo Disco ρυθμοί ανάμεσα απο παράσιτα βινυλίου συνθέτουν μια οκτάλεπτη πανδαισία ηχοχρωμάτων άκρως αισιόδοξη και ανεβαστική. Οι Αμερικανοί, ήδη συνεχίζουν να κυκλοφορούν δουλειές ακόμη και στο τελείωμα του έτους, συγκρότητα που οχι μόνο καθιερώθηκε πια, αλλά παίρνει και θέση πρωταγωνιστή.

2) Yast - Believes





Για αυτό το τραγούδι, μπορούμε ως W music radio να υπερηφανευόμαστε. Τους βρήκαμε πρώτοι, τους παίξαμε πρώτοι. Και ξαφνικά, όλοι μιλούν για εκείνους. Οι ρομαντικοί YaST ξεκίνησαν στο Sandviken της Σουηδίας το 2007, αλλά μεταφέρθηκαν στο Malmö το επόμενο έτος. Ήταν τρεις τότε, η παρέα των Carl Jensen, Tobias Widman και Marcus Norberg. Το 2010 θα προστεθούν και οι Markus Johansson και Niklas Wennerstrand, ντράμερ και μπασίστας αντίστοιχα για να ροκάρουν την μπάντα λίγο παραπάνω αφού μέχρι τότε το είδος τους ήταν καθαρά η dream pop. To Believes είναι για μένα το τέλειο pop. Λίγο αφελές, μελωδικό και ανέμελο. Μου θύμησε τότε που αράζαμε στην παραλία γεμάτοι αφηρημάδα και ξεγνοιασιά, πετώντας πετραδάκια. Απόλυτα ταιριαστές εικόνες για τους YaST. Το μεγαλύτερο μου "κόλλημα" για το 2012.

1) MS MR - Hurricane 





Είναι μεσημέρι, το τηλέφωνο χτυπάει, στη γραμμή είναι ο φίλος μου ο Σωτήρης, του λέω να κλείσει και να με ξαναπάρει αφού σταματήσει να οδηγάει. Eκείνος επιμένει, θέλει να μου μεταφέρει τον ενθουσιασμό του, δε κρατιέται με τίποτα. "..το κομμάτι είναι το κάτι άλλο, που το μυρίστηκες ;" Οι Ms Mr είναι ένα πρωτοεμφανιζόμενο duo από Μπούκλυν της Νέας Υόρκης. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει το EP "Ghost City USA" το οποίο δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με εξαίρεση το "Bones" όπου τα φωνητικά ξεχωρίζουν αναπάντεχα όμορφα. Το μεγάλο όμως μουσικό άλμα για αυτούς έγινε με το "Hurricane" που ήρθε κυριολεκτικά ως τυφώνας. Mπάντες μπορούν να ζήσουν και να πεθάνουν από τα vocals​​συχνά μια δυνατή φωνή είναι ικανή να φτιάξει ή να καταστρέψει ένα συγκρότημα. Δεν ξέρω καν το όνομα της γυναίκας αυτής, αλλά δύο πράγματα είναι ξεκάθαραΗ φωνή της είναι τόσο έντονη, ώστε προσθέτει ένα μουσικά οργανικό στρώμα σχεδόν σε κάθε τραγούδι που τραγουδά και δεύτερον είναι τόσο σέξι... απλά μου αρέσει πολύ !


Κάπου εδώ, φτάσαμε στο τέλος της ανασκόπησης για το 2012. Συγκινούμαι πραγματικά που όντας ένας απλός ακροατής μουσικής, μπορώ να επικοινωνώ μαζί σας μέσω αυτής. Στην ουσία είναι μια ανταλλαγή και ένας τρόπος έκφρασης συναισθημάτων.  Ένας δίαυλος που όμοιος του δεν πρόκειται ποτέ να εφευρεθεί. Να νιώθεις το ίδιο συναίσθημα ταυτόχρονα, προκαλούμενο απο το ίδιο μέσο. Μαγικό ! Ευχαριστούμε όλες και όλους τους ακροατές, bloggers, αναγνώστες και ρίχνοντες μία ματιά στο site πού και πού, για την πιστή τους παρουσία. Υποσχόμαστε να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τα μουσικά πράγματα με τον ίδιο ζήλο και μεράκι. Όπως κάναμε δηλαδή μέχρι σήμερα εκφράζοντας μόνο τη δική μας άποψη και αίσθηση, θεωρώντας τη μουσική εραστή ή ερωμένη μας. Όπως θέλετε πείτε το..  Καλή χρονιά !!

ENJOY 
M.A.


Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Brassica - Modern Magic



Μπορεί να ζήσαμε τα 90΄s όπως έζησαν οι πατεράδες μας την εποχή των Beatles και να τρέφουμε απεριόριστο σεβασμό και αγάπη για τις μουσικές που παιζόντουσαν τότε όμως τον σεβασμό πολλές φορές ένα τραγούδι ή καλλιτέχνης τον κερδίζει και χωρίς να χρειάζονται αναφορές για την εποχή που ζεί και δημιουργεί. Αναφέρομαι στον Mr. Brassica ή αλλιώς Michael Anthony Wright τον οποίο δεν γνώριζα και όλως τυχαίως ανακάλυψα περιηγούμενος σε μουσικά site. Πολλοί αντίστοιχοι καλλιτέχνες του είδους τον περιγράφουν ως ιδιοφυΐα, οχι μόνο λόγω της ομορφιάς των δημιουργιών του αλλά και λόγω του οτι αδυνατούν να περιγράψουν τι είδος μουσικής είναι τελικά αυτό που παράγει. Πειραματικός, επηρεασμένος απο τα 70's και τα 80's disco-funk ακούσματα και σαφώς πολλά κινηματογραφικά στοιχεία μέσα στις μουσικές του χωρίς και πάλι να μπορείς με σιγουριά να τον κατατάξεις κάπου. Απρόβλεπτος ως προς τη μίξη των ήχων, γράφει μουσική για μέσα ενημέρωσης, παίζει live και δισκογραφεί σε  underground ετικέτες επίσημα από το 2008.

Το καλλιτεχνικό όνομα του Βρετανού, σημαίνει ένα είδος λαχανικού και για να μη το ψάχνεις ιδιαίτερα, ρώτησα και έμαθα πως η πιο κοντινή αντιστοιχία στα Ελληνικά είναι το "κουνουπίδι". Με λίγη φαντασία, όπως το κουνουπίδι παρατηρώντας το καλά απο κοντά φαίνεται σαν λαβύρυνθος απο αμέτρητα κλαδιά και πυκνό φύλλωμα, έτσι και η μουσική του Brassica, πολυποίκιλη και δαιδαλώδης σε υλικά κατασκευής. Αφορμή για τον Mike υπήρξε η ενασχόληση του με το μπάσο σε μια μπάντα που συμμετείχε ως έφηβος. Η γοητεία του για τα εξωτερικά όρια της μουσικής, δηλαδή την πειραματική, άλλαξε τα πάντα στη ζωή του κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών του στο Sound Arts & Design στο London College of Communication. Ξεκίνησε τις πειραματικές του προσεγγίσεις σε διάφορες σκηνές του Λονδίνου, χτίζοντας μουσική με μηχανήματα και synths του παρελθόντος. Αυτό αποτέλεσε και τη βάση για τα πρώτα ίχνη του που απαθανάτισε τελικά σε βυνίλια το 2008. Έκτοτε δημιούργησε ένα κύμα απο επόμενες κυκλοφορίες, παραστάσεις και διεθνή αναγνώριση.

Έναυσμα για δισκοκριτική, ένα κομμάτι που μου θύμισε New Order, Giorgio Moroder και Kraftwerk ξαναφερμένους στο σήμερα. Σε μια εποχή που οχι απλά έχει ανάγκη τις φυσικές εμπνεύσεις αλλά και μια εποχή στην οποία θεωρώ απαραίτητη την αναζήτηση νέων εμπνεύσεων αν θέλουμε να δούμε την ηλεκτρονική κουλτούρα να επιβιώνει και να επανεκινεί. Αδιαμφησβήτητα, η κακή αντιγραφή και η εμπορικοποίηση των ιδεών μαζί με την απουσία εμπνέυσεων, έχουν φέρει την ηλεκτρονική μουσική σκηνή στη σημερινή της κατάσταση. Κατά την προσωπική μας άποψη πάντοτε, είναι ελάχιστες πλέον οι παραγωγές στον ηλεκτρονικό χώρο οι οποίες αξίζουν αναγνώρισης και προβολής. 

Modern Magic, σίγουρα μια σύγχρονη μαγεία αφού το κομμάτι διαθέτει τρία μαγικά χαρακτηριστικά. Είναι θεατρικό, ρομαντικό και βασανιστικό μαζί. Στη κεντρική γραμμή (base line για τους μουσικούς) ένα απίστευτο μπάσο, απόλυτα σωστά επιλεγμένο για το εν λόγω μουσικό θέμα, που φέρνει την εικόνα των Joy Division ζωντανή μπροστά σου μέσα σε μια VHS ύφους εκτέλεση. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος που παρουσιάζω ένα κομμάτι σαν αυτό. Ενσωματώνοντας αναλογικά synths, vintage drum machines, rave νοσταλγία, ηλεκτρονική pop του 80, κοσμική ηλεκτρονική μουσική και μια μελαγχολική μορφή italo-disco ο Brassica καθηλώνει κυριολεκτικά. Ακούγοντας όλη τη δισκογραφία, μπορώ να πώ πως η μουσική του Michael Anthony Wright είναι σε θέση να εκφράσει τόσο μια αυτοσυγκράτηση όσο και μια συναισθηματική δύναμη που είναι κρυμένη μέσα του και εξωτερικεύεται μόνο όταν εκείνος το θελήσει, την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο τραγούδι. Αυτή την ικανότητα δεν μπορεί να την περιγράψει καλύτερα άλλη λέξη απο τη λέξη "ταλέντο".


ENJOY
M.A.

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

TOP 10 Μιχάλης Αποστόλου, LOVED TRACKS / DEC. 2012

Ο τελευταίος μήνας του έτους, μαζί με τις ανεκπλήρωτες προφητείες περί αρμαγεδδώνα, κράτησε ανεκπλήρωτη και την επιθυμία μας για ένα "μεγάλο" κομμάτι στο τελείωμα του 2012. Ας είναι, η μουσική κρατά το μεγαλείο της ακόμα και όταν τα "peak" που περιμένουμε δεν έρχονται όσο συχνά θα θέλαμε. Τα αγαπημένα του Δεκεμβρίου βρίσκονται εδώ, ενώ σε ελάχιστες μέρες θα βρίσκεται και η εικοσάδα με ότι πιο όμορφο ακούσαμε τους περασμένους 12 μήνες.

ENJOY..

1) DJ Booker - Wopman Cloud (Unreleased)
2) Chrome Sparks - Send The Pain On
3) Ducktails - Letter Of Intent
4) MØ - Maiden
5) Brassica - Modern Magic
6) Αbsofacto - Βackfire
7) The Greg Foat Group - Girl And Robot With Flowers (Part 5)
8) El Perro del Mar - Walk On By (W. Pontonen Remix)
9) Last Lynx - Killing Switch
10) Pegase - Ladybug

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

El Perro Del Mar - Walk On By


Δεν είμαι από εκείνους που εύκολα θα ενθουσιαστούν από έναν καλλιτέχνη αν εκείνος δεν έχει συνέχεια και συνέπεια. Συνέχεια, εννοώντας τη διάρκεια της επιτυχίας σε αυτό που κάνει και συνέπεια την παραμονή στα πιστεύω του και το είδος (της μουσικής) που υπηρετεί. Δεν θα πω πως η Sarah Assbring ή αλλιώς El Perro Del Mar με άφησε άφωνο, θα πω μονάχα πως λυπάμαι που δεν την είχα ανακαλύψει νωρίτερα. Σχεδόν με βεβαιότητα ξέρω πως ούτε εσύ θα έχεις ακούσει κάτι για αυτή. Ίσως ο ένας από τους λόγους που γράφω σήμερα να είναι και αυτός. Κατάγεται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας και υπάρχει με το όνομα "Σκυλί της Θάλασσας" όπερ και σημαίνει το καλλιτεχνικό της Ελληνιστί, από το 2003. Μια χαλαρωτική φωνή που επιλέγει να εκπέμπει μουσικά κύματα με ενός είδους μελαγχολικής Lo-Fi Indie-Pop. 

Πριν μπώ όμως στο κύριο μέρος της παρουσίασης του νέου δίσκου της τραγουδίστριας με γενικό τίτλο Pale Fire θα σταθώ στο πολύ ιδιαίτερο και προσεγμένο στύλ ντυσίματος και παρουσίας της. Στο εξώφυλλο του προηγούμενου της δίσκου Love Is Not Pop, θα μπορούσε κανείς να πιστέψει πως πρόκειται για φωτομοντέλο που ποζάρει προς χάρην μιας κάποιας διαφήμισης σχεδιαστή μόδας. Κι'όμως η Sarah, διαθέτει ένα πηγαία αυθόρμητο ύφος έκφρασης μέσω των ενδυμάτων που επιλέγει. Η αλήθεια είναι πως το διαδίκτυο δεν ικανοποίησε την περιέργεια μου για αυτή της την τάση στη μόδα, περισσότερες πληροφορίες υπήρχαν φυσικά για τη μουσική της πλευρά. 

Μια πλευρά που όσο την αναζητούσα προς το παρελθόν της τόσο ανακάλυπτα μια ταπεινή αλλά εξίσου αξιόλογη ερμηνεύτρια και δημιουργό. Τα 90's δεν είναι απλά μια εποχή απο την οποία είναι βαθιά επηρεασμένη η μουσική της. Αποτελούν ταυτόχρονα και μια ξεχωριστή κατηγορία μουσικής περιέχοντας ένα περίεργο και απροσδιόριστο με άλλες λέξεις μείγμα απο Pop, Rock και Disco, το οποίο επιλέγει να ακολουθήσει η καλλιτέχνιδα. Στην καινούργια της δουλειά απομακρύνεται αρκετά πλέον απο την Folk και την μπερδεμένη Pop. Μπορεί η μουσική επικαιρότητα να προστάζει κατά κόρον χρήση νέο-ρετρό και 60's-70's στοιχείων, το Pale Fire όμως φέρεται με σεβασμό σε αυτές τις εποχές, στο νόημα και τις ιδιαιτερότητες τους. Χρειάστηκε να προσπαθήσω για να ξεχωρίσω την υπέροχη ενωρχήστρωση σε όλο το άλμπουμ γιατί τα φωνητικά αλήθεια τείνουν να την υπερκεράσουν. Δεν έκρινα σκόπιμο να επικεντρωθώ σε ξεχωριστές αναλύσεις και εντυπώσεις από τα τραγούδια του δίσκου. Συμπεράσματα και γνώμη θα σχηματίσεις όταν τα ακούσεις συνολικά και αυτό σε προτρέπω να κάνεις με τις προτάσεις στο τέλος του άρθου. Η El Perro Del Mar σε αυτό το άλμπουμ μπλέκει πολλά και διαφορετικά τραγούδια μεταξύ τους. Το σημαντικό όμως είναι οτι συνολικά παραμένει ποιοτικά ψηλά σε έναν χώρο που δύσκολα κανείς πειραματίζεται με επιτυχία, σε αντίθεση με την ίδια...

ENJOY
M.A.





Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

TOP 10 Μιχάλης Αποστόλου, LOVED TRACKS / NOV. 2012


Ο προτελευταίος μήνας του 2012 μας επιφύλασσε πανέμορφες μουσικές που δεν έιναι δυνατόν να συμπυκνωθούν μέσα σε ένα top των 10 επιλογών. Σαφώς και αυτή τη φορά προσπαθήσαμε να διαλέξουμε τις αξιολογότερες και να τις φέρουμε σε εσάς. ENJOY..

1) All Eyes - All I Want
2) David Sylvian Feat. Ryuichi Sakamoto - World Citizen (El Txef A edit)
3) Los Jardines de Bruselas - Butterflies
4) Chromatics - Cherry
5) Joshua James - Queen Of The City
6) Efterklang - Apples
7) Andy Burrows - Because I Know That I Can
8) It's For Us - I'll Be The Last One
9) The Helio Sequence - October
10) Pantha Du Prince - Mad Rush Organ Remix (Philip Glass Rework)

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

All Eyes - All I Want



Μουδιασμένος αρκετά αλλά συνάμα και διψασμένος για μουσική, επιστρέφω σχεδόν μετά απο 3 βδομάδες απουσίας απο τη διδικτυακή μας επικοινωνία για να συνεχίσουμε τις ανακαλύψεις όμορφων τόπων στη μουσική. Να πώ ένα  μεγάλο ευχαριστώ για τις επισκέψεις σας που συνέχισαν να είναι πολυάριθμες παρά το ότι δεν υπήρχε συνέχεια αναρτήσεων κατά το εν λόγω διάστημα. Υποχρεώσεις θα υπάρχουν πάντα, το μυστικό βρίσκεται όμως στο να τις φέρνουμε στη σωστή σειρά προτεραιότητας, μην αφήνοντας "πίσω" πράγματα και δράσεις που μας αναζωογονούν και μας τρέφουν πνευματικά.

Προσπαθούσα μέρες να αποφασίσω ποιον δίσκο θα παρουσιάσω επιστρέφοντας στο μουσικό μας Blog. Υπάρχουν αλήθεια στα χέρια μας δεκάδες αξιόλογοι το τελευταίο πεντάμηνο, το έχουμε ξαναπεί. Αναπόφευκτα, θα χρειαστεί κάποια κομμάτια να παρουσιαστούν στην σελίδα μας και μερικά να ακουστούν μόνο απο το ραδιόφωνο του «W», χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι απο την αξία τους. Σήμερα, μια τετραμελής μπάντα απο τη Μινεάπολη των Η.Π.Α, οι All Eyes βρίσκεται στο μικροσκόπιο μας. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί μερικές μέρες πρίν δε θα μπορούσα να παρουσιάσω ολόκληρο το άλμπουμ τους αλλά μόνο μια γεύση απο αυτό, ιδιαίτερα όμως ενδεικτική της συνέχειας που θα ακολουθούσε. Οι All Eyes κυκλοφόρησαν ήδη τον πρώτο τους δίσκο και μου θύμησαν τα μπλεγμένα τύμπανα των Portishead που κάτω απο τα εκπληκτικά φωνητικά της νεαρής Alicia Wiley, φέρνουν αποτελέσματα που μοιάζουν να έρχονται απο τις καλύτερες εκφάνσεις της Βρετανικής μουσικής των 90's. 

Δεν θα μπορούσα να κατατάξω εύκολα το είδος τους σε κάποια κλειστή ομάδα. Η Dark-Wave, η Dark-Electronica νομίζω οτι τους ταιριάζει πολύ αν και ο ήχος τους αλλάζει τόσες φορές ταχύτητα που δεν σου αφήνει σαφές αποτύπωμα. O δίσκος ηχογραφήθηκε με πολλή προσοχή και σχολαστικότητα σε διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους. Τραγούδια όπως το "I Will Come Through" και το "All I Want"  που είναι κατά τη γνώμη μας και το καλύτερο του δίσκου, κινούνται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο απο τον υπόλοιπο δίσκο, με δυνατό vibe και περισσότερο συναισθηματισμό. Αξιολογότατα επίσης και τα "On The Sidelines" και "Lost You Once", στα οποία μέσα απο τα ψιθυρίσματα της Alicia και τη μελωδία των synths ξετυλίγεται μια ονειρική πραγματικά ατμόσφαιρα. 

Είναι προφανές ότι η τετραμελής indie rock μπάντα κινείται με μεγαλύτερες μουσικά ταχύτητες απο οτι οι υπόλοιποι του είδους. Αν είσαι αρκετά εσωστρεφής και δεν έχεις σκοπό να ταξιδέψεις για διακοπές σε ένα σκοτεινό δάσος με απόλυτη ησυχία, τότε το "Shelf Life" θα σε πάει εκεί με το νού και τις αισθήσεις..

ENJOY

M.A.


P.S.: I want to thank Beth Martinez from Danger VillageAlicia Wiley and all the Band members for giving us the opportunity to broadcast their album from our radio station.